background
كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ
20
وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ
21
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ
22
چنين نيست كه شما مى‌پنداريد (و دلايل معاد را كافى نمى‌دانيد)؛ بلكه شما دنياى زودگذر را دوست داريد (و هوسرانى بى‌قيد و شرط را)! (20) و آخرت را رها مى‌كنيد! (21) (آرى) در آن روز صورتهايى شاداب و مسرور است، (22)
إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ
23
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ
24
تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا
و به پروردگارش مى‌نگرد! (23) و در آن روز صورتهايى عبوس و در هم كشيده است، (24)
فَاقِرَةٌ
25
كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ
26
وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ
27
وَظَنَّ
زيرا مى‌داند عذابى در پيش دارد كه پشت را در هم مى‌شكند! (25) چنين نيست (كه انسان مى‌پندارد! او ايمان نمى‌آورد) تا موقعى كه جان به گلوگاهش رسد، (26) و گفته شود: «آيا كسى هست كه(اين بيمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (27)
أَنَّهُ الْفِرَاقُ
28
وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ
29
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ
30
و به جدائى از دنيا يقين پيدا كند، (28) و ساق پاها (از سختى جان دادن) به هم بپيچد! (29) (آرى) در آن روز مسير همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (30)
فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ
31
وَلَٰكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ
32
ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ
(در آن روز گفته مى‌شود:) او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند، (31) بلكه تكذيب كرد و روى‌گردان شد، (32)
أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ
33
أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ
34
ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ
35
سپس بسوى خانواده خود باز گشت در حالى كه متكبّرانه قدم برمى‌داشت! (33) (با اين اعمال) عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر! (34) سپس عذاب الهى براى تو شايسته‌تر است، شايسته‌تر! (35)
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى
36
أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَىٰ
37
آيا انسان گمان مى‌كند بى‌هدف رها مى‌شود؟! (36) آيا او نطفه‌اى از منى كه در رحم ريخته مى‌شود نبود؟! (37)
ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ
38
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَىٰ
39
سپس بصورت خون‌بسته در آمد، و خداوند او را آفريد و موزون ساخت، (38) و از او دو زوج مرد و زن آفريد! (39)
أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ
40
آيا چنين كسى قادر نيست كه مردگان را زنده كند؟! (40)
سورَةُ الْإِنْسَان
آیاتها
31
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا
1
آيا زمانى طولانى بر انسان گذشت كه چيز قابل ذكرى نبود؟! (1)
إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا
2
ما انسان را از نطفه مختلطى آفريديم، و او را مى‌آزماييم؛ (بدين جهت) او را شنوا و بينا قرار داديم! (2)
إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا
3
إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ
ما راه را به او نشان داديم، خواه شاكر باشد (و پذيرا گردد) يا ناسپاس! (3)
سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَسَعِيرًا
4
إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا
5
ما براى كافران، زنجيرها و غُلها و شعله‌هاى سوزان آتش آماده كرده‌ايم! (4) به يقين ابرار (و نيكان) از جامى مى‌نوشند كه با عطر خوشى آميخته است، (5)
صفحه: -