background
وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْبَاقِينَ
77
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ
78
سَلَامٌ عَلَىٰ نُوحٍ
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم. (77) و در ميان آيندگان [آوازه نيك‌] او را بر جاى گذاشتيم. (78)
فِي الْعَالَمِينَ
79
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ
80
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ
81
درود بر نوح در ميان جهانيان! (79) ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. (80) به راستى او از بندگان مؤمن ما بود. (81)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ
82
وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ
83
إِذْ جَاءَ رَبَّهُ
سپس ديگران را غرق كرديم. (82) و بى‌گمان، ابراهيم از پيروان اوست. (83)
بِقَلْبٍ سَلِيمٍ
84
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ
85
أَئِفْكًا آلِهَةً
آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه‌] پروردگارش آمد. (84) چون به پدر[خوانده‌] و قوم خود گفت: «چه مى‌پرستيد؟ (85)
دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ
86
فَمَا ظَنُّكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ
87
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ
88
آيا غير از آنها، به دروغ، خدايانى [ديگر] مى‌خواهيد؟! (86) پس گمانتان به پروردگار جهانها چيست؟» (87) پس نظرى به ستارگان افكند، (88)
فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ
89
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ
90
فَرَاغَ إِلَىٰ آلِهَتِهِمْ فَقَالَ
و گفت: «من كسالت دارم!» (89) پس پشت‌كنان از او روى برتافتند! (90)
أَلَا تَأْكُلُونَ
91
مَا لَكُمْ لَا تَنْطِقُونَ
92
فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ
93
فَأَقْبَلُوا
تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت: «آيا غذا نمى‌خوريد؟ (91) شما را چه شده كه سخن نمى‌گوييد؟!» (92) پس با دست راست، بر سر آنها زدن گرفت! (93)
إِلَيْهِ يَزِفُّونَ
94
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ
95
وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ
96
تا دوان دوان سوى او روى‌آور شدند. (94) [ابراهيم‌] گفت: «آيا آنچه را مى‌تراشيد، مى‌پرستيد؟ (95) با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمى‌سازيد آفريده است!» (96)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ
97
فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ
گفتند: «برايش [كوره‌]خانه‌اى بسازيد و در آتشش بيندازيد» (97)
الْأَسْفَلِينَ
98
وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهْدِينِ
99
رَبِّ هَبْ لِي مِنَ
پس خواستند به از نيرنگى زنند؛ و[لى‌] ما آنان را پست گردانيديم. (98) و [ابراهيم‌] گفت: «من به سوى پروردگارم رهسپارم، زودا كه مرا راه نمايد!» (99)
الصَّالِحِينَ
100
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ
101
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ
«اى پروردگار من! مرا [فرزندى‌] از شايستگان بخش.» (100) پس او را به پسرى بردبار مژده داديم. (101)
يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَىٰ فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَىٰ ۚ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ
مَا تُؤْمَرُ ۖ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ
102
و وقتى با او به جايگاه «سعى» رسيد، گفت: «اى پسرك من! من در خواب [چنين‌] مى‌بينم كه تو را سَرْ مى‌بُرم، پس ببين چه به نظرت مى‌آيد؟» گفت: «اى پدر من! آنچه را مأمورى بكن! ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت.» (102)
صفحه: -