background
وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ
184
قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ
185
و از آن كس كه شما و خلق [انبوه‌] گذشته را آفريده است پروا كنيد.» (184) گفتند: «تو واقعاً از افسون‌شدگانى.» (185)
وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ
186
فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا
«و تو جز بشرى مانند ما [بيش‌] نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مى‌دانيم. (186)
كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ
187
قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا
پس اگر از راستگويانى، پاره‌اى از آسمان بر [سر] ما بيفكن.» (187)
تَعْمَلُونَ
188
فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ
189
[شعيب‌] گفت: «پروردگارم به آنچه مى‌كنيد داناتر است.» (188) پس او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت. به راستى آن، عذاب روزى هولناك بود. (189)
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ
190
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ
قطعاً در اين [عقوبت درسِ‌] عبرتى است، و[لى‌] بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (190)
الرَّحِيمُ
191
وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ
192
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ
193
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌ناپذير مهربان است. (191) و راستى كه اين [قرآن‌] وحى پروردگار جهانيان است. (192) «روح الامين» آن را بر دلت نازل كرد، (193)
عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ
194
بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ
195
وَإِنَّهُ لَفِي
تا از [جمله‌] هشداردهندگان باشى؛ (194) به زبان عربى روشن، (195)
زُبُرِ الْأَوَّلِينَ
196
أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ
197
و [وصف‌] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است. (196) آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى‌اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟ (197)
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ
198
فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ
199
و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى‌كرديم، (198) و پيامبر آن را برايشان مى‌خواند به آن ايمان نمى‌آوردند. (199)
كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ
200
لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ
201
اين گونه در دلهاى گناهكاران، [انكار را] راه مى‌دهيم: (200) كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند، (201)
فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ
202
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ
203
أَفَبِعَذَابِنَا
كه به طور ناگهانى -در حالى كه بى‌خبرند- بديشان برسد. (202) و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت؟» (203)
يَسْتَعْجِلُونَ
204
أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ
205
ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ
206
پس آيا عذاب ما را به شتاب مى‌خواهند؟ (204) مگر نمى‌دانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم، (205) و آنگاه آنچه كه [بدان‌] بيم داده مى‌شوند بديشان برسد، (206)
صفحه: -