background
قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
112
إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي
[نوح‌] گفت: «به [جزئيات‌] آنچه مى‌كرده‌اند چه آگاهى دارم؟ (112)
ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ
113
وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ
114
إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ
حسابشان -اگر درمى‌يابيد- جز با پروردگارم نيست. (113) و من طردكننده مؤمنان نيستم. (114)
مُبِينٌ
115
قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ
116
قَالَ
من جز هشداردهنده‌اى آشكار [بيش‌] نيستم.» (115) گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله‌] سنگسارشدگان خواهى بود.» (116)
رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ
117
فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ
گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تكذيب كردند؛ (117)
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ
118
فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ
119
ثُمَّ أَغْرَقْنَا
ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش.» (118) پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود، رهانيديم؛ (119)
بَعْدُ الْبَاقِينَ
120
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ
121
وَإِنَّ
آنگاه باقى‌ماندگان را غرق كرديم. (120) قطعاً در اين [ماجرا درس‌] عبرتى بود، و[لى‌] بيشترشان ايمان‌آورنده نبودند. (121)
رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ
122
كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ
123
إِذْ قَالَ لَهُمْ
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌ناپذير مهربان است. (122) عاديان، پيامبران [خدا] را تكذيب كردند. (123)
أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ
124
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ
125
فَاتَّقُوا اللَّهَ
آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (124) من براى شما فرستاده‌اى در خور اعتمادم. (125)
وَأَطِيعُونِ
126
وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد. (126)
الْعَالَمِينَ
127
أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ
128
وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ
و بر اين [رسالت‌] اجرى از شما طلب نمى‌كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (127) آيا بر هر تپه‌اى بنايى مى‌سازيد كه [در آن‌] دست به بيهوده‌كارى زنيد؟ (128)
تَخْلُدُونَ
129
وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ
130
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ
131
وَاتَّقُوا
و كاخهاى استوار مى‌گيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد؟ (129) و چون حمله‌ور مى‌شويد [چون‌] زورگويان حمله‌ور مى‌شويد؟ (130) پس، از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (131)
الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ
132
أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ
133
وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ
134
و از آن كس كه شما را به آنچه مى‌دانيد مدد كرد پروا داريد: (132) شما را به [دادن‌] دامها و پسران مدد كرد، (133) و به [دادن‌] باغها و چشمه‌ساران؛ (134)
إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ
135
قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ
من از عذاب روزى هولناك بر شما مى‌ترسم. (135)
لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ
136
گفتند: «خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است. (136)
صفحه: -