background
سورَةُ الشُّعَرَآء
آیاتها
227
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
طسم
1
تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ
2
لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا
طا، سين، ميم. (1) اين است آيه‌هاى كتاب روشنگر. (2)
مُؤْمِنِينَ
3
إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ
شايد تو از اينكه [مشركان‌] ايمان نمى‌آورند، جان خود را تباه سازى. (3)
لَهَا خَاضِعِينَ
4
وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنَ الرَّحْمَٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا
اگر بخواهيم، معجزه‌اى از آسمان بر آنان فرود مى‌آوريم، تا در برابر آن، گردنهايشان خاضع گردد. (4)
عَنْهُ مُعْرِضِينَ
5
فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ
6
و هيچ تذكر جديدى از سوى [خداى‌] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمى‌تافتند. (5) [آنان‌] در حقيقت به تكذيب پرداختند، و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند، بديشان خواهد رسيد. (6)
أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ
7
مگر در زمين ننگريسته‌اند كه چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زيبا رويانيده‌ايم؟ (7)
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ
8
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ
قطعاً در اين [هنرنمايى‌] عبرتى است و[لى‌] بيشترشان ايمان‌آورنده نيستند. (8)
الرَّحِيمُ
9
وَإِذْ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ
10
قَوْمَ
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌ناپذير مهربان است. (9) و [ياد كن‌] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو: (10)
فِرْعَوْنَ ۚ أَلَا يَتَّقُونَ
11
قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ
12
وَيَضِيقُ
قوم فرعون؛ آيا پروا ندارند؟! (11) گفت: «پروردگارا، مى‌ترسم مرا تكذيب كنند، (12)
صَدْرِي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ
13
وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ
و سينه‌ام تنگ مى‌گردد، و زبانم باز نمى‌شود، پس به سوى هارون بفرست. (13)
أَنْ يَقْتُلُونِ
14
قَالَ كَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ
15
فَأْتِيَا
و [از طرفى‌] آنان بر [گردن‌] من خونى دارند و مى‌ترسم مرا بكشند.» (14) فرمود: «نه، چنين نيست؛ نشانه‌هاى ما را [براى آنان‌] بِبَريد كه ما با شما شنونده‌ايم.» (15)
فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ
16
أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ
17
پس به سوى فرعون برويد و بگوييد: «ما پيامبر پروردگار جهانيانيم، (16) فرزندان اسرائيل را با ما بفرست.» (17)
قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ
18
وَفَعَلْتَ
[فرعون‌] گفت: «آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى؟ (18)
فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْكَافِرِينَ
19
و [سرانجام‌] كار خود را كردى، و تو از ناسپاسانى.» (19)
صفحه: -