background
مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ
43
ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَىٰ ۖ كُلَّ
هيچ امّتى نه از اجل خود پيشى مى‌گيرد و نه باز پس مى‌ماند. (43)
مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا كَذَّبُوهُ ۚ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ ۚ فَبُعْدًا
لِقَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ
44
ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآيَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُبِينٍ
45
باز فرستادگان خود را پياپى روانه كرديم. هر بار براى [هدايت‌] امتى پيامبرش آمد، او را تكذيب كردند؛ پس [ما امتهاى سركش را] يكى پس از ديگرى آورديم و آنها را مايه عبرت [و زبانزد مردم‌] گردانيديم. دور باد [از رحمت خدا] مردمى كه ايمان نمى‌آورند. (44) سپس موسى و برادرش هارون را با آيات خود و حجتى آشكار فرستاديم، (45)
إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا عَالِينَ
46
فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ
به سوى فرعون و سران [قوم‌] او، ولى تكبّر نمودند و مردمى گردنكش بودند، (46)
مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ
47
فَكَذَّبُوهُمَا فَكَانُوا مِنَ الْمُهْلَكِينَ
48
پس گفتند: «آيا به دو بشر كه مثل خود ما هستند و طايفه آنها بندگان ما مى‌باشند ايمان بياوريم؟» (47) در نتيجه، آن دو را دروغزن خواندند، پس از زمره هلاك‌شدگان گشتند. (48)
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ
49
وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً
و به يقين، ما به موسى كتاب [آسمانى‌] داديم، باشد كه آنان به راه راست روند. (49)
وَآوَيْنَاهُمَا إِلَىٰ رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِينٍ
50
يَا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ
و پسر مريم و مادرش را نشانه‌اى گردانيديم و آن دو را در سرزمين بلندى كه جاى زيست و [داراى‌] آب زلال بود جاى داديم. (50)
الطَّيِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا ۖ إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ
51
وَإِنَّ هَٰذِهِ أُمَّتُكُمْ
اى پيامبران، از چيزهاى پاكيزه بخوريد و كار شايسته كنيد، كه من به آنچه انجام مى‌دهيد دانايم. (51)
أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاتَّقُونِ
52
فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُرًا ۖ كُلُّ
و در حقيقت، اين امّت شماست كه امتى يگانه است، و من پروردگار شمايم؛ پس، از من پروا داريد. (52)
حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ
53
فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّىٰ حِينٍ
54
أَيَحْسَبُونَ
تا كار [دين‌]شان را ميان خود قطعه قطعه كردند [و] دسته دسته شدند: هر دسته‌اى به آنچه نزدشان بود، دل خوش كردند. (53) پس آنها را در ورطه گمراهى‌شان تا چندى واگذار. (54)
أَنَّمَا نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مَالٍ وَبَنِينَ
55
نُسَارِعُ لَهُمْ فِي الْخَيْرَاتِ ۚ بَلْ لَا يَشْعُرُونَ
56
آيا مى‌پندارند كه آنچه از مال و پسران كه بديشان مدد مى‌دهيم، (55) [از آن روى است كه‌] مى‌خواهيم به سودشان در خيرات شتاب ورزيم؟ [نه،] بلكه نمى‌فهمند. (56)
إِنَّ الَّذِينَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ
57
وَالَّذِينَ هُمْ بِآيَاتِ رَبِّهِمْ
در حقيقت، كسانى كه از بيم پروردگارشان هراسانند، (57)
يُؤْمِنُونَ
58
وَالَّذِينَ هُمْ بِرَبِّهِمْ لَا يُشْرِكُونَ
59
و كسانى كه به نشانه‌هاى پروردگارشان ايمان مى‌آورند، (58) و آنان كه به پروردگارشان شرك نمى‌آورند، (59)
صفحه: -