0.5x
1x
1.5x
2x
2.5x
پخش ترجمه:
فقط پخش ترجمه:
فَتَعَالَى
اللَّهُ
الْمَلِكُ
الْحَقُّ
ۗ
وَلَا
تَعْجَلْ
بِالْقُرْآنِ
مِنْ
قَبْلِ
أَنْ
يُقْضَىٰ
إِلَيْكَ
وَحْيُهُ
ۖ
وَقُلْ
رَبِّ
زِدْنِي
عِلْمًا
114
وَلَقَدْ
عَهِدْنَا
إِلَىٰ
آدَمَ
مِنْ
قَبْلُ
114
پس بلندمرتبه است خدا، فرمانرواى بر حق، و در [خواندن] قرآن، پيش از آنكه وحى آن بر تو پايان يابد، شتاب مكن، و بگو: «پروردگارا، بر دانشم بيفزاى.» (114)
فَنَسِيَ
وَلَمْ
نَجِدْ
لَهُ
عَزْمًا
115
وَإِذْ
قُلْنَا
لِلْمَلَائِكَةِ
اسْجُدُوا
لِآدَمَ
115
و به يقين پيش از اين با آدم پيمان بستيم، و[لى آن را] فراموش كرد، و براى او عزمى [استوار] نيافتيم. (115)
فَسَجَدُوا
إِلَّا
إِبْلِيسَ
أَبَىٰ
116
فَقُلْنَا
يَا
آدَمُ
إِنَّ
هَٰذَا
عَدُوٌّ
لَكَ
وَلِزَوْجِكَ
116
و [ياد كن] هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: «براى آدم سجده كنيد.» پس، جز ابليس كه سر باز زد [همه] سجده كردند. (116)
فَلَا
يُخْرِجَنَّكُمَا
مِنَ
الْجَنَّةِ
فَتَشْقَىٰ
117
إِنَّ
لَكَ
أَلَّا
تَجُوعَ
فِيهَا
117
پس گفتيم: «اى آدم، در حقيقت، اين [ابليس] براى تو و همسرت دشمنى [خطرناك] است، زنهار تا شما را از بهشت به در نكند تا تيرهبخت گردى.» (117)
وَلَا
تَعْرَىٰ
118
وَأَنَّكَ
لَا
تَظْمَأُ
فِيهَا
وَلَا
تَضْحَىٰ
119
فَوَسْوَسَ
إِلَيْهِ
الشَّيْطَانُ
118
119
در حقيقت براى تو در آنجا اين [امتياز] است كه نه گرسنه مىشوى و نه برهنه مىمانى. (118) و [هم] اينكه در آنجا نه تشنه مىگردى و نه آفتابزده. (119)
قَالَ
يَا
آدَمُ
هَلْ
أَدُلُّكَ
عَلَىٰ
شَجَرَةِ
الْخُلْدِ
وَمُلْكٍ
لَا
يَبْلَىٰ
120
فَأَكَلَا
مِنْهَا
120
پس شيطان او را وسوسه كرد، گفت: «اى آدم، آيا تو را به درخت جاودانگى و مُلكى كه زايل نمىشود، راه نمايم؟» (120)
فَبَدَتْ
لَهُمَا
سَوْآتُهُمَا
وَطَفِقَا
يَخْصِفَانِ
عَلَيْهِمَا
مِنْ
وَرَقِ
الْجَنَّةِ
ۚ
وَعَصَىٰ
آدَمُ
رَبَّهُ
فَغَوَىٰ
121
ثُمَّ
اجْتَبَاهُ
رَبُّهُ
فَتَابَ
عَلَيْهِ
وَهَدَىٰ
122
قَالَ
اهْبِطَا
مِنْهَا
121
122
آنگاه از آن [درخت ممنوع] خوردند و برهنگى آنان برايشان نمايان شد و شروع كردند به چسبانيدن برگهاى بهشت بر خود. و [اين گونه] آدم به پروردگار خود عصيان ورزيد و بيراهه رفت. (121) سپس پروردگارش او را برگزيد و بر او ببخشود و [وى را] هدايت كرد. (122)
جَمِيعًا
ۖ
بَعْضُكُمْ
لِبَعْضٍ
عَدُوٌّ
ۖ
فَإِمَّا
يَأْتِيَنَّكُمْ
مِنِّي
هُدًى
فَمَنِ
اتَّبَعَ
هُدَايَ
فَلَا
يَضِلُّ
وَلَا
يَشْقَىٰ
123
وَمَنْ
أَعْرَضَ
عَنْ
ذِكْرِي
فَإِنَّ
لَهُ
مَعِيشَةً
123
فرمود: «همگى از آن [مقام] فرود آييد، در حالى كه بعضى از شما دشمن بعضى ديگر است، پس اگر براى شما از جانب من رهنمودى رسد، هر كس از هدايتم پيروى كند نه گمراه مىشود و نه تيرهبخت. (123)
ضَنْكًا
وَنَحْشُرُهُ
يَوْمَ
الْقِيَامَةِ
أَعْمَىٰ
124
قَالَ
رَبِّ
لِمَ
حَشَرْتَنِي
أَعْمَىٰ
وَقَدْ
124
و هر كس از ياد من دل بگرداند، در حقيقت، زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت، و روز رستاخيز او را نابينا محشور مىكنيم.» (124)
كُنْتُ
بَصِيرًا
125
125
مىگويد: «پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور كردى با آنكه بينا بودم؟» (125)
صفحه: -